سهمِ ناچیزِ زنان در مجالس یازده گانه
بازهم طلسم نشکست و هیچ زنی به هیات رئیسه مجلس راه نیافت
یک نماینده مجلس گفت:«با فراکسیون مستقل زنان و خانواده مخالفم کما این که در مجلس دهم نیز این مسئله به صحن آمد و رای نیاورد!»
کرج - امید بانوان؛ آفتاب یزد نوشت؛ نماینده مردم شهرضا در مجالس دهم و یازدهم خاطرنشان می‌کند:«از منظر آسیب‌شناسانه اگر بنگریم باید گفت عدم حضور زنان ضمن ایجاد خلاء ذهنی در بین جامعه ایرانی، وجهه ایران در مجامع بین المللی را نیز خدشه‌دار می‌کند که چگونه ممکن است نماینده بیشتر از 50 درصد جامعه حتی یک نماینده در بین هیئت رئیسه مجلس نداشته باشند؟!»
سمیه محمودی این را نیز اضافه می‌کند که: «ندیدنِ زن‌ها و حذف آنان و تلاش برای نبودنِ زنان خاص مجلس یازدهم و یا به طور کلی، این مجلس و آن مجلس نیست! هم در دولت و هم در تمامی‌سطوح مدیریتی؛ سخت ترین کار اعتماد به یک زن است در حالی که زنان نیمی‌از بار جامعه را با افتخار بر دوش گرفته اند.»
-
سهمِ ناچیزِ زنان در مجالس یازده گانه!
آن گونه که از آمار و ارقام بر می‌آید:« سهم حداقلی زنان در پارلمان۴۱ سال است که از آغاز مجلس شورای اسلامی‌‌می‌گذرد و در طول این سال‌ها در حالی که بیشترین رای دهندگان زنان بودند اما سهم شان از تصمیم‌گیری‌های تقنینی چیزی حدود ۳ درصد بوده است یعنی از جمع حدود ۳۱۹۰ نماینده‌ای که در طول یازده دوره مجلس در خانه ملت حضور پیدا کرده‌اند تنها ۱۱۱ نفر آنها زن بوده است.
این آمار وقتی به مسئله انتخابات هیات رئیسه می‌رسد وضعیت اسفناک‌تری به خود می‌گیرد به طوری که در طول چهل و یک انتخابات هیات رئیسه‌ای که برگزار شده تنها در چهار سال دو کرسی به دو زن اختصاص پیدا کرد؛ سهیلا جلودارزاده و شهربانو امانی تنها زنانی هستند که در مجلس ششم سهمی‌از سکوی هیات رئیسه مجلس به دست آوردند پس از آن حتی در مجلس دهم که برای اولین بار رکورد بیشترین حضور زنان در مجلس شکسته شد هیچ زنی به هیات رئیسه راه پیدا نکرد.»
مجلس یازدهم هم که کار خود را هفته پیش آغاز کرد و اولین انتخابات هیات رئیسه را برگزار کرد با وجود کاندیدا شدن دو زن برای کرسی دبیران اما باز این طلسم چندساله شکسته نشد و هیات رئیسه‌ای مردانه تشکیل شد.
-
مردانی که قول می‌دهند و زیر قول شان می‌زنند!
در جریان انتخابات اسفند ۹۴ اصلاح‌طلبان تقریبا ۳۰ درصد لیست‌شان را به زنان اختصاص دادند و همین موضوع موجب شد برای اولین بار ۱۷ زن به مجلس راه پیدا کنند. خرداد ۹۵ درست وقتی اولین انتخابات هیات رئیسه تشکیل شد اکثریت برای راه پیدا کردن زنان به هیات رئیسه مجلس امید زیادی داشتند اما طولی نکشید که این روزنه امید بسته شد و هیچ زنی برای رسیدن به سکوی بهارستان نتوانست رای لازم را کسب کند.
در همان مقطع نمایندگانی مانند طیبه سیاوشی، پروانه سلحشوری و فاطمه ذوالقدر لب به انتقاد باز کردند که نمایندگان مرد با وجود آنکه قول داده بودند یک رای خود را به زنان اختصاص دهند اما در لحظه رای‌گیری قول و قرارشان را فراموش کردند و روح مرد سالارانه مجلس مانع حضور زنان در هیات رئیسه شد.
-
تلاش‌ها بی نتیجه بود!
در اولین جلسه مجلس دهم پروانه مافی و سهیلا جلودارزاده برای کرسی دبیران کاندیدا شدند که در جریان انتخابات «مافی» توانست ۱۰۰ رای و «جلودارزاده» ۱۰۷ رای به خود اختصاص دهند. هرچند امیدها نسبت به حضور زنان در هیات رئیسه مجلس یازدهم با توجه به ترکیب آن به مراتب کمتر از مجلس دهم بود اما کمتر کسی تصور می‌کرد تعداد رای به زنان با کاهش ۶۰ درصدی روبه‌رو شود؛ اما واقعیت آن بود که با وجود کاندیدا شدن سمیه محمودی و معصومه پاشایی برای کرسی دبیران تعداد آرایی که در سبد آنها ریخته شد حدود ۴۰ رای بود و این یعنی بعید به نظر می‌رسد زنان در مجلس یازدهم هم سهمی‌از هیات رئیسه داشته باشند. محمودی با اشاره به این که آراء خانم پاشایی قومیتی بود توجه ما را به این نکته جلب می‌کند که اوضاع بدتر از گذشته شده است!
-
چینش از پیش تعیین شده
رسانه‌ها از یک انتقاد یا به نوعی یک اعتراض سخن می‌گویند؛ اعتراضی که شامل«چینشِ از پیش تعیین شده مجلس می‌شود، شامل نادیده انگاری سفت و سخت بانوان و شامل مردانه شدن تمامی‌کمیسیون‌ها.» حالا که سر و صداها در حال فروکش کردن است از دیگرِ زوایا منهای کرسی ریاست مجلس نیز می‌توان به مجلس یازدهم نگریست آن مجلسی یک دست از یک جریان سیاسی تشکیل شده است و از مدت‌ها قبل برای تعیین هیات رئیسه آن رایزنی می‌کردند و در این رایزنی‌ها اگر اعتقادی به حضور زنان داشتند و سهمی‌برای آنها در نظر می‌گرفتند رقیبی وجود نداشت که برنامه‌های آنها را بخواهد بهم بزند اما این اتفاق نیفتاد.
«سمیه محمودی» نماینده مردم شهرضا یکی از افرادی بود که در جریان انتخابات هیات رئیسه برای کرسی دبیران اعلام کاندیداتوری کرد اما آن طور که خودش می‌گوید باز هم یکی نبودن حرف و عمل مردان مجلس اجازه نداد که هیچ زنی به هیات رئیسه راه پیدا کند. او معتقد است:«آن چه روز هشتم خرداد رقم خورد نمایی از روال مردسالارانه مجلس بود؛ آنها می‌گویند می‌خواهیم یک زن در هیات رئیسه حضور داشته باشد اما هیچ کدام اعتقادی به این موضوع ندارند.»
-
طلسم‌ها نمی‌شکند چون اعتمادی وجود ندارد!
سمیه محمودی با ذکر یک خاطره، عمق ماجرا و ابعاد وسیع تر این نوع نگاه را به ما نشان می‌دهد و می‌گوید:« ما عضو آی.پی.یو یا همان اتحادیه بین المجالس، اتحادیه ای که130 سال قبل تاسیس شده است، هستیم. در یکی از سفرها وقتی قرعه کشی شد، نام هیچ زنی به اصطلاح «درنیامد» وقتی گفتیم:«یکی از جلسات خاص زنان است پس یکی از آقایان انصراف بدهد تا در هیئت اعزامی‌حداقل یک زن برای شرکت در آن جلسه حضور داشته باشد» ضمن آن که نپذیرفتند پاسخ دادند:«لازم باشد خودمان در آن جلسه شرکت می‌کنیم!» با این نوع نگاه چه انتظاری وجود دارد که از حضور زنان در هیئت رئیسه حمایت شود؟»
محمودی ادامه می‌دهد:«این که فکر کنیم مجلس یازدهم مانع حضور زنان شده، تصور غلطی است، در مجلس دهم نیز این مشکل وجود داشت مثل هشتم و هفتم و... اصلاً وسیع‌تر اگر نگاه کنید متوجه خواهید شد در کل کشور عزمی‌برای اعتماد به زنان در سطوح بالای مدیریتی وجود ندارد چه در دولت چه در باقی مجال و فرصت‌ها و این یعنی نیمی‌از جمعیت جامعه ایرانی عملاً جایگاهی درتصمیم گیری‌ها و مدیریت‌های کلان ندارند در حالی که نیمی‌از بار جامعه و شاید بیشتر بر دوش زنان گذاشته شده و با افتخار این بار به سر منزل مقصود رسانیده می‌شود اما همچنان دچار یک نظام «مردسالارانه» خاموش هستیم که خیلی زیر پوستی مانع هر حضوری می‌شود.»
-
دبیری کمیسیون‌ها ، نهایت لطف به زنان!
نماینده مردم شهرضا که از برخی اتفاقات برای تعیین هیئت رئیسه به شدت ناراحت بود ضمن اعتراض به رویه‌ای که در سنوات قبل سابقه نداشته مبنی بر این که لیستی رای بدهند می‌گوید:«وقتی همه تصمیمات بیرون از مجلس اتخاذ می‌شود اما از ماحصل تصمیمات در مجلس تنها و تنها«رونمایی» می‌کنند چه انتظاری دارید که زنان نیز دیده شوند اصلا چگونه زنان حضور داشته باشند وقتی در هیچ جلسه و گردهمایی دعوت نمی‌شوند؟!»
وی ادامه می‌دهد:«نادیده انگاشتن زنان صرفا به هیئت رئیسه نیز ختم نمی‌شود!» محمودی با تاکید بر این نکته که «دبیری کمیسیون آئین‌نامه داخلی که یک کمیسیون بسیار مهم است را گرفتم! خاطر نشان می‌کند:« شما بررسی کنید و سوال کنید و کنکاش کنید چرا در بین نامزدهای کمیسیون‌ها نام هیچ زنی دیده نمی‌شود؟ این یک توافق نانوشته و پنهانی است که هیچ زنی نباید بر کرسی ریاست کمیسیون‌ها تکیه بزند! آن چه در این میان سهمِ زنان می‌شود عنوان «تزئینی» و بی اثر«دبیریِ کمیسیون»ها است نه بیشتر که در پاره‌ای اوقات آن نیز سهم زنان نخواهد شد.»
-
چون ما را نمی‌بینند بیشتر تلاش خواهیم کرد
محمودی به نکته مهمی در این گفت و گو اشاره می‌کند و می‌گوید:«اصلِ حضور در انتخابات هیئت رئیسه با آن که می‌دانستیم ما را انتخابات نخواهند کرد بسیار مهم، تاثیرگذار و حائز اهمیت است زیرا در بیرون دیوارهای مجلس، زنان خواهند گفت حتی با این اطمینان که دیده نمی‌شوند بازهم «پا پس» نکشیدند! نکته مهم دیگر این که اساساً هرچه بیشتر ما را یعنی نمایندگان زنِ مجلس و زنان جامعه را نبینند بیشتر تلاش خواهیم کرد تا ثابت کنیم در این زمینه نیز ثابت قدم‌تر و مستحکم‌تر گام بر می‌داریم.»
-
فراکسیونی به جز فراکسیون اکثریت!
سمیه محمودی در ادامه گفت و گو و خارج از بحث نادیده انگاشته شدن زنان می‌گوید:«اگرچه تا این جای کار تنها یک فراکسیون وجود دارد اما این تک صدایی را اصلاً به صلاح نمی‌دانیم فلذا تلاش‌ها برای تاسیس فراکسیونی دیگر تحت عنوان «فراکسیون مستقلین انقلابی» در جریان است.»
محمودی خاطر نشان می‌کند:«این که برخی از همکاران به مسئله «کمیسیون زنان و خانواده» اشاره کرده اند یادآوری کنم که این موضوع در مجلس و مجالس قبل نیز وجود داشته و معمولا شکست خورده است.»
وی ادامه می‌دهد: «صد در صد با کمیسیونی که شاکله ای زنانه داشته باشد مخالفم حتی معتقدم در کمیسیون زنان و خانواده به شرط تاسیس، مردها باید حضوری فعال‌تر از بانوان داشته باشند ضمن آن که وجود یک کمیسیون صد در صد زنانه دستِ زنان را برای رسیدن به دیگر جایگاه‌ها در مجلس به طور قطع، کوتاه تر از همیشه خواهد کرد زیرا تا اعتراض کنیم خواهند گفت:«زنان که کمیسیونی مستقل دارند!» و این اصلا نمی‌تواند مثبت و اثر بخش باشد.»
سمیه محمودی در پایان ضمن آن که شرایط کار در مجلس یازدهم را سخت‌تر و پیچیده‌تر می‌داند اضافه می‌کند:« از هیچ میدانی پا پس نخواهیم کشید و با تمام توان برای اثبات قدرت و لیاقت زنان جامعه تلاش خواهیم کرد با این تاکید که زنان نیازی به اثبات ندارند! بلکه باید تلاش کنند نگاه مردسالارانه که بر تمامی‌شئون جامعه رخنه کرده است را تغییر دهند.»
محمودی ادامه می‌دهد:«هدف اگر کار برای مردم باشد در هر جایگاهی می‌توان انجام وظیفه کرد اما این دلیلی نمی‌تواند باشد بر این که نیمی‌از جمعیت جامعه را در هر حرکتی نادیده گرفت و حذف کرد پس تلاشی اگر می‌شود در این راستا است و نه در راستای رقابت و به اصطلاح کم نیاوردن!»
انتهای پیام/
کدخبر: 3129
