یادداشت- امید بانوان؛ تیلدا حسینی؛ به این دو واژه فکر می‌کنم. گذری به طول تاریخ، از دالان زمان و مکان عبور می‌کنم. مزه‌های مختلفی را ته ذهن خویش مزه‌مزه می‌کنم.

در هیچ کجای این گذر از دالانهای زمان نمی‌بینم که «حیا» فقط خاص مردان یا فقط خاص زنان باشد. اتفاقاً سر هر پیچ تاریخی یا عبور از هر فرهنگی ردپای ملموسی از حیا و پوشش مناسب می‌بینم.

تقریباً بزرگان هر آئین یا کیشی نیز این توصیه را به هر دو جنس مرد و زن توصیه کرده اند؛ شاید به این دلیل که با تدوین یا وضع بعضی قوانین و رعایت آنها جامعه از سلامت روانی بیشتری برخوردار شود.

روزهای زیادیست که به هر دلیل بارها و بارها روی کلمه «مناسب» کمی درنگ می‌کنم. نمی‌دانم از چه زمان این اتفاق در ادبیات به ویژه ادبیات عامه و فرهنگ این مرز و بوم به خصوص در جامعه بانوان رخ داد که دختران و زنان با کلمه «مناسب» به ویژه در مورد پوشش خود با مشکلات عدیده روبرو شدند.

اما ... اما این قصه وقتی به تعلیق خود می‌رسد که این واژه‌ها در حدی فراتر اززندگی عادی مردم نفوذ می‌کند و حتی کم‌کم و آهسته وارد رده‌های بالای سیاسی جامعه هم می‌شود.

شاهد این ادعا نیز اتفاقات اخیری است که در حوزه بانوان آن هم در سطح معاونت رخ داد. «لعیا جنیدی» چندی پیش توانست در کابینه دولت، سهم ناچیزی از حضور زنان را به خود اختصاص دهد و به عنوان معاون حقوقی رئیس جمهور منصوب شود.

وی که در تمام مدت با پوشش مانتو وارد ساز و کار جدید عرصه سیاسی شده بود، در اولین جلسه کابینه دولت با پوشش چادر وارد پاستور شد و به این ترتیب جنجالی جدید در فضای مجازی به پا شد و به دنبال آن موجی جدید از حرفهای ضد و نقیض در مورد چرایی و چگونگی الزام به چادر صفحات مجازی را درنوردید.

بماند که در این مصاف، خبرگزاری‌ها و سایتهای خبری مختلف خارجی نیز به آن دامن زدند و در نهایت واژه‌ای جدید به صورت تلویحی به ادببات سیاسی ایران افزوده شد، «پروتکل چادر!»

قصه آنجا به اوج خود رسید که خبرنگاران کنجکاو که اتفاقاً با حضور گسترده زنان در تبلیغات انتخابات و به دنبال آن شرکت قدرتمند آنان در این دوره به دنبال تغییر اندکی در ساختار دولت و نگرش مثبت به حضور بانوان در عرصه‌های مختلف اجتماعی به ویژه سیاسی بودند؛ نه تنها تغییری در چینش وزرا به نفع زنان ندیدند، با صحنه‌ای نیز روبرو شدند که سبب شد به طور مستقیم این موضوع را با لعیا جنیدی مطرح کنند؛ پاسخ وی: «آقای روحانی به دلیل پروتکل کابینه از من خواستند چادری بشوم و من هم به خواست ایشان احترام گذاشتم!» موج بلند دیگری را ایجاد کرد ولی این بار از سوی خود بانوان و از همان سطح سیاسی!

فاطمه دانشور، عضو سابق شورای شهر تهران که در تمام مدت تصدی خویش در شورا با پوشش مانتو حضور یافته بود و حتی از خاطره حضور خود با همین نوع پوشش در محضر مقام معظم رهبری یاد کرد، در پاسخ به این اظهارات گفت: این اتفاقات در حالی رخ می‌دهد که دین مبین اسلام حدپوشش را برای زنان کاملاً مشخص کرده است. «وقتی می‌گوییم زنان مانتویی در سمت‌های مهم نباشند،به نوعی به زنان مانتویی می‌گوییم که شما شأنیت برای مشارکت در اداره کشور را ندارید!»

سفر ذهنی من از دنیای واژه‌ها، واژه‌هایی ساده مثل «مناسب» به دنیای مفاهیم، برداشتها و خط‌مشی‌های سیاسی وارد می‌شود و از خود می‌پرسم: چه زمانی قرار است به نگاه ساده و شفاف بدون تناقض رسید؟ نگاهی که به جای قضاوت در مورد ظاهر یا پیش‌داوری در مورد اندیشه و یا بینش افراد جامعه، پر و بالی بگیرد در عالم معنا و بار دیگر زمزمه کند: محجوب، محبوب... و چه زیباست پرنده حجب و حیا را با دام بند و تبصره و تعصب در بند نکنیم.