البرز- امیدبانوان؛ خبربانو نوشت: هنوز علت اصلی ایجاد سرطان سینه شناخته نشده و در واقع همه زنان در معرض خطر ابتلا به این بیماری هستند، ولی از مهمترین زمینه‌های خطر ابتلا به سرطان سینه می‌توان به سابقه خانوادگی سرطان سینه در بستگان درجه اول، نداشتن زایمان، یائسگی بعد از ۵۵ سالگی، وجود سرطان‌های دیگر در فرد، رژیم غذایی با چربی بالا، چاقی، تاثیرات هورمونی، بیماری‌های خوش خیم سینه، اضطراب و استرس، شروع قاعدگی زودهنگام و ... اشاره کرد.

شهپر حقیقت در این راستا اظهار کرد: خطر ابتلا به سرطان سینه در کسانی با سابقه ابتلا در اقوام درجه یک (مادر، خواهر، مادر بزرگ، خاله) تا چهار برابر بیشتر از افراد عادی و در افراد چاق تا دو برابر سایر افراد و مصرف کنندگان غذا‌های پرچرب تا دو برابر دیگران است.

این دانشیار اپیدمیولوژی پژوهشکده سرطان سینه جهاد دانشگاهی ادامه داد: سن نیز می‌تواند فاکتور مهم دیگری در ابتلا به سرطان سینه باشد؛ به گونه‌ای که با افزایش سن، آمار سرطان سینه در زنان نیز افزایش می‌یابد. تا قبل از ۴۵ سالگی از هر هشت مورد سرطان، یک مورد مربوط به سرطان سینه است، اما بعد از سن ۵۵ سالگی مشاهده می‌کنیم که از هر سه سرطان دو مورد مربوط به سرطان سینه می‌شود.

به گفته حقیقت، حساس کردن جامعه زنان به عنوان گروه درگیر سرطان سینه نسبت به این بیماری یکی از مهمترین راه‌های پیشگیری و کاهش آمار ابتلا است. با وجود اینکه نمی‌توان از ایجاد این بیماری مهلک جلوگیری کرد، اما با تشخیص زودهنگام و به موقع آن، می‌توان شانس بیشتری برای درمان موفقیت آمیز این بیماری ایجاد کرد.

وی افزود: در مراحل اولیه این بیماری، ممکن است بیمار بدون علامت باشد و پس از مراجعه جهت کنترل، به وسیله ماموگرافی یا سونوگرافی، وجود سرطان سینه تشخیص داده می‌شود. اگر ضایعه سرطانی در مراحل اولیه تشخیص داده شده و درمان آن با موفقیت بیشتری همراه خواهد بود.

این استاد دانشگاه تصریح کرد: سرطان دردی است که افراد مبتلا به تنهایی توان پیمودن راه درمان آن را ندارند و نسبت به سایر بیماری‌ها نیاز بیشتری به همدلی، همیاری و همراهی کادر درمانی، خانواده و افراد جامعه دارد. این بیماری در کنار اقدامات درمانی، به مشاوره‌های پزشکی، روانکاوی، روانشناسی و مددکاری نیاز دارد. مشاوره برای این بیماران از مراحل اولیه تشخیص تا درمان نهایی بیماری، حرف اول را می‌زند.

حقیقت خاطرنشان کرد: سرطان به عنوان یک بیماری علاوه بر عوارض جسمی که به دنبال دارد، استرس‌هایی مانند نگرانی درباره طول عمر کوتاه، از دست دادن موقعیت خانوادگی و دیگر موارد را در پی دارد و بیمار برای پذیرفتن وضعیت موجود، نیاز به حمایت خانواده خواهد داشت. برخی خانواده‌ها از درمان‌های موجود اطلاعی ندارند و گمان می‌کنند بیماری مسری است، به همین دلیل ارتباط خود را با بیمار قطع می‌کنند و این امر به وضعیت روحی بیمار لطمه وارد می‌کند.