کرج - امید بانوان؛ تیلدا حسینی؛  آخرین روزهای ماه شعبان را در حالی سپری می‌کینم که اکثر مسلمانان جهان با انواع مسائل و مشکلات مختلف دست و پنجه نرم می‌کنند. ایران اسلامی نیز در این دوره با انواع چالش‌های متفاوت روبروست. از بحث مذاکرات هسته‌ای و چالش‌های مختلف سیاسی گرفته تا انواع مشکلات اقتصادی که ذهن مردم را به شدت درگیر کرده است.

این روزها حال و احوال جهان آنقدر به هم ریخته و مردم در نوعی کسالت، رخوت و افسردگی به سر می‌برند که دوست داری مانند نقاش هنرمندی باشی که با یک تغییر قلم می‌تواند گوشه لبهای سوژه نقاشی‌اش را بالا بکشد و تماشاچی این تابلو را به لبخندی معجزه‌آسا مهمان کند.

اما نه من آن دست هنرمند را دارم که ایران را به لبخندی مهمان کنم و نه قدرتی دارم که بتواند بار این همه فشار عاطفی و اقتصادی حاکم بر شانه‌های جامعه را بردارد. اما خدایی هست در همین نزدیکی‌، آنقدر نزدیک که درد یک یک ما را می‌فهمد، می‌داند و شاید به همین دلیل است که ما را سالی یک بار به ضیافتی دعوت می‌کند تا مهمان سفره‌ای باشیم که کمی حال و احوال دل ما را بهتر کند.

اگر این روزها کمی با چشم دل به حال و احوال اطرافیان خود نگاه کنیم؛ پشت تمام این افسردگی ظاهری، در پس تمام این مشکلات و حتی ناله از گرمای هوا و پرسش این که « با این گرما چطور روزه بگیریم؟» نوری از امید را می‌بینیم که به این موضوع دلالت می‌کند که هنوز مردم این سرزمین در اوج خستگی روحی یا زیر بار فشار مشکلات به بعضی نکات ارزشی و ماههای مقدس دل بسته‌اند که هیچ شک و شائبه‌ای قادر نیست این تعلق خاطر را از دلهای آنها بزداید. گویی هنوز به معجزه لحظه‌ها، برکت بعضی ماهها و به حضور خداوندی ایمان دارند که هر لحظه با ماست.

تا شروع مهمانی هفته‌ای بیش نمانده، چقدر قلبها و دلهای ما آمادگی جضور در این ماه پر برکت را دارد؟ چقدر از ماه رجب و  شعبان که در واقع پیش‌درآمد ماه مبارک رمضان است بهره گرفتیم و اجازه دادیم برای ورود به این ماه شریف آماده شویم؟  ثانیه‌ها در گذر است. نسیم ماه رمضان با تمام گرمای طاقت‌فرسای هوا از یکسو، کسالت و افسردگی مردم این دیار از سوی دیگر و حجم شبهه‌ها و آیا‌های بسیار در راه است. اینجاست که پای ایمان اگر بلغزد، ممکن است به راحتی این فرصت را از دست بدهیم و متوجه نشویم چه فرصت گرانبهایی را برای بازیابی بسیاری از حالاتی که  همیشه منتطر آن بودیم از دست خواهیم داد.

در آخرین روزهای این ماه عزیز کمی با خود خلوت کنیم، به پستوی اندیشه‌های خود سری بزنیم، پنجره را باز بگذاریم تا تمام زوایای قلب ما کمی هوای تازه را تنفس کند. رایحه‌ای از عطری معنوی در راه است که به ما نوید روزها و شبهایی را می‌دهد که تقدیر یک سال ما در آن مقرر خواهد شد. یک سال دویدیم و شاید به بسیاری از خواسته‌های خود نرسیدیم، چرا معامله‌ای چنین شیرین را به سادگی از دست بدهیم؟ وقتی می‌توانیم در همین چند روز مانده تا ضیافت الهی کمی از کینه‌ها و دشمنی‌های خواسته و ناخواسته؛ حسادت‌ها و دورویی‌ها فاصله بگیریم و به معنای واقعی خود را برای ورود به این ماه مبارک آماده کنیم.

فراموش نکینم در دین اسلام برای هر اتفاق مبارکی سفارش و آموزه‌هایی در نظر گرفته شده تا با انجام آنها روح انسان برای انجام کاری یا ورود به مکان مقدسی از آمادگی لازم برخوردار باشد. فراموش نکینم حتی موسی سلام الله به تور سینا که وارد شد نعلین از پا درآورد و بی تکلف و بی تعلق به دیدار یار شتافت. آیا ما  برای ورود به چنین ماهی نعلین تعلق را از پای دل درآورده‌ایم؟

فراموش نکنیم با دلی پر از کینه و نفرت از بندگان خدا نمی‌توانیم مهمان خوبی برای خداوند باشیم. هنوز زمان برای بخشش و بخشیدن هست، اگر قلبی را رنجاندیم، اگر از کسی رنجیدیم، اگر پای دل لغزید و به سهو یا عمد ردی از دل‌شکستگی را در دفتر خاطرات دوستان ترسیم کردیم، هنوز فرصت عذر و پوزش هست. این روزها را دریابیم. روزهایی که قرار است با عشق به ماهی وارد شویم که نان عشق را در سفره کرم اهل بیت (ع) صرف کینم و با ساغر عشق الهی از نو زیستن را تجربه کنیم.