کتاب خوب_ امیدبانوان؛ کاترین می که جستارهای این کتاب را به مادرها سفارش داده است، از نویسندگان خواسته آن بخش از تجربهٔ شخصی‌شان را انتخاب کنند که احساس می‌کردند به‌ندرت دیده شده و فارغ از هر قیدوبندی بی‌نقص به نظر می‌رسد.

او از مادران خواسته تا در نوشتن از مادر‌بودنشان چیزی را تعدیل نکنند. در جایی که همه والدگری را به تماشا و قضاوت نشسته‌اند، او از این مادرها خواسته لحظات تاریک تردید را برای خودشان نگه ندارند و به اشتراک بگذارند. زنان به تجربه می‌دانند که این باعث استهزا می‌شود: مادرانِ ناسپاس، بی‌فایده و خودخواهی که تجربه‌های ناجورشان را با بقیه به اشتراک می‌گذارند.

هر یک از این زنان از نسخه‌های متعدد مادربودن گفته‌اند؛ برخی چیزی را روی کاغذ آورده‌اند که گاهی پنهان، انکار یا سرکوب شده است، از کشمکش‌ها با همسر و «خشم مادرانه» تا حضور در فضای عمومی که به شکل باورنکردنی‌ای برای مادران با بچه‌های کوچک طراحی نشده است. تعدادی از درگیری‌شان با هویت مادری نوشته‌اند، از ترس کافی و کامل نبودن و واژهٔ بدنام «نامادری» تا دست‌وپنجه نرم کردن با بارداری ناخواسته و مادر تنها و سرپرست خانواده‌بودن.

کتاب مادر بودن در اصل در مورد عشق است. عشق در صحیح‌ترین شکلش: پیچیده، آزرده‌خاطر، مصالحه‌کرده و مناقشه‌گر. یک لحظه داغ داغ و لحظه‌ای دیگر به سردی یخ. از نظر کاترین می این واقعی‌ترین شکل عشق است و همان چیزی است که در مورد فرزند هم احساس می‌شود: خشم، عصبانیت، ستایش. همه در یک زمان.

کتاب مادر بودن را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

مطالعهٔ این اثر به همهٔ مادران پیشنهاد می‌شود.