کرج - امید بانوان؛  تیلدا حسینی؛ هنوز زمان زیادی از روزی که یادداشتی را برای پیشواز ماه مبارک رمضان تقدیم خوانندگان کردیم، نگذشته است که باید در آستانه وداع با این ماه سراسر نور و معرفت مطلبی بنویسیم که زیبنده چشمان باصفای آنهایی باشد که در این ایام چشم به روی بسیاری از نعمتهای خداوند بستند تا ذره‌ای به مقام قرب خداوند نزدیک شوند.

این ایام با همه سختی روزه‌داری، گرمای بیش از حد هوا و رنج تحمل همه مرارتهایی که به این بدن وارد شد، گذشت تا فقط ظرفیت روحی ما آنچنان افزایش یابد و قلب ما آنچنان به نور مناجات و عبادت رقیق و مهربان شود که یادمان بماند هنوز انسانیم! چیزی که این روزها رو به فراموشی است.

بسیاری حرمت این ماه مبارک و روزه‌داران این ماه را به خوبی حفظ کردند و سعی کردند حداقل اگر به هر دلیل از این نعمت محروم بودند یا خود از درک فیض این ماه امتناع کردند، حرمت دیگران را حفظ کنند. از زخم زبان و تمسخر روزه‌داران خودداری کنند و در ملأ عام از روزه‌خواری پرهیز کنند. ساده‌ترین عملی که انسان‌های شریف و نوع‌دوست به پاس حرمت به اعتقاد دیگران انجام می‌دهند.

اندکی نیز غافل از بسیاری رفتارهای خوب اجتماعی و بی‌توجه به حس بشردوستی که مدام مدعی آن هستیم؛ نه تنها حرمت روزه‌داری را حفظ نکردند که آگاهانه یا ناآگاهانه مبادرت به تمسخر و حتی نشر مطالبی در دنیای مجازی کردند که گویی روزه‌داران مرتکب رفتاری غیر انسانی هستند و باید هر روز مورد شماتت قرار گیرند!

بسیاری با کمال بی‌توجهی به اصول ساده انسانی اقدام به روزه‌خواری کردند. در ایام و لیالی قدر بسیاری از افرادی که در طول ماه مبارک نمی‌توانند روزه بگیرند، به دلیل قداست این ایام علیرغم رنج مضاعفی که بدن آنها تحمل می‌کند، روزه می‌گیرند تا از صواب این ماه بهره‌مند شوند. در لیالی قدر بساط سفره‌های افطاری و دیگهای نذری بیشتر به راه است ولی نه برای این که شما که قبل از اذان موفق به دریافت سهمیه نذری خود از آن صف طولانی شده‌اید، کنار خیابان ظرف غذا را روی ماشین بگذارید و در حضور این همه جمعیتی که بسیاری از آنها از ضعف لحظه‌های افطار در تب و تاب هستند به راحتی غذا تناول کنید و حتی در مورد مزه آن نیز نظر دهید.

کودک که بودیم همیشه مادر و ناظم و معلم برای تهیه تغذیه مدرسه به ما از بایدها و نبایدهای ساده‌‌ای می‌گفتند که ما هنوز آنها را به خاطر داریم. مثلا می‌گفتند: از آوردن میوه‌های گران، معطر یا نوبرانه خودداری کنیم، یادت هست  وقتی دوستی آن طرف‌تر خیار خوش‌بویی را با اشتیاق گاز می‌زد، وقتی عطر هوس‌انگیز ساندویج دوستی هوش از سر کلاس می‌برد و تا آخر کلاس به این فکر می‌کردیم که آیا ممکن است سهمی از این ساندویج خانگی نصیب من هم بشود؟ آن روزها ما گرچه کودک بودیم ولی دل بزرگی داشتیم. چقدر یواشکی و دور از چشم پدر و مادر سهمی از تغذیه و میوه مورد علاقه خود را به دوستان خود می‌دادیم تا شریک لحظه‌های نابی از حس دوست‌داشتنی باشیم که شاید به آن محبت یا دوستی بی ریا می‌گفتیم.

اما این روزها انگار فقط مسن شده‌ایم، بزرگ نشده‌ایم. بزرگی بسیاری از ما در همان کوچکی دنیای کودکانه ما گم شد و این گونه شد که نخواستیم شریک لحظه‌های ناب دیگرانی باشیم که روزه‌داری را عاشقانه انتخاب کردند.

رمضان در حال گذر است. امتحان رو به پایان است. روزه‌داری و شب‌زنده‌داری، سحرهای عرفانی و افطارهای ملکوتی آن گنجینه بی‌نقصانی از کرامت و عشق الهی بود که به روی ما باز شد و از ما خواسته شد به اندازه نیاز و ظرفیت خود از این ذخیره بی پایان بهره‌مند شویم. خوش به حال آنانی که از این ماه غفران و رحمت، عشق و عبادت به خوبی بهره‌مند شدند و از فیض این ماه بهره بردند و بد به حال آنانی که از این ماه فقط باری از دل شکستگی و حرمت‌شکنی را به دوش گرفتند.

قطار ماه مبارک رمضان تقریبا به ایستگاه آخر رسیده است. مسافران با جنب و جوش در حال برداشتن کوله‌بار و زاد و توشه‌ای هستند که از این سفر یکماهه بدست آورده‌اند. خوش به حال آنانی که سبکبار از مادیات و منیتهای دنیایی با کوله‌بار سنگینی از معنویات و  مفاهیم بلند انسانی و مضامین عمیق عرفانی سبکبال به آسمانی عروج می‌کنند که وسعت بی‌انتهای آن تا عرش اعلی گسترده شده است.

در آستانه غروب ماه مبارک رمضان و  رؤیت ماه مبارک شوال خالصانه وداع می‌کنیم با ماهی که فراق آن برای اهل دل سخت دشوار است و برای اهل عبادت جانکاه. در این وداع از خداوند می‌خواهیم که یکبار دیگر فرصت درک ماه خاص عارفان سیر الی الله و عاشقان مسیر طریقتش را به ما ارزانی دارد و ما را نیز در زمره محبینش قرار دهد.

آمینی از عشق بگوییم برای استجابت دعایی که هنوز هم از جنس باران است ...