فرهنگی- امیدبانوان؛ انگار نقاش زن در نگارگری تا پایان دوران قاجار در این سرزمین به‌کلی گم شده است. ناديده گرفتن زنانِ نگارگر طی قرن‌ها نقش‌آفرینی بر دیواره‌ی غارها، دامن صخره‌ها، نقاشي ديواري و کتاب‌آرایی، به نظر می‌رسد از کمالات مردان باشد. داستان من در اوضاعِ آشفته، نابسامان و متزلزلِ حکومت احمد شاه قاجار و دولت مشروطه‌ی لب‌پَر و ضعیف‌ آن دوران می‌گذرد که حکومت‌های انگلیس، روس، آلمان و عثمانی بر سرِ پاره پاره تنِ رنجور ایران قمارِ وحشیانه‌ای را آغاز کرده بودند. در این میانه به‌دنبالِ زنی نقاش بودم که مدام در خیال حسش می‌کردم.

 درباره کتاب

یک سال پیش بعد از سه سال آخرین صحنه نمایش بزرگ به پایان رسید طی این دوره بارها از خود پرسیده ام چگونه این داستان ذهنم را اشغال کرد و چون شیری تیزچنگال و نرم خو تا پایان رهایم نکرد، گرچه هنوز نمی دانم از نقاشی به نمایش بزرگ رسیدم یا از قحطی. سال ها پیش ذهنم به شدت در پی تاریخ نقاشی در ایران بود. به کارهای موجود_ نگارگران ایرانی تا پایان دوران قاجار نک زدم، دریغ از نام یک زن. از قضا در دارالفنون به یکی از شاگردان مزین الدوله برخوردم که به دنبال تاریخ نمایش در ایران بود. در همین ایام داستان کوتاهی از پدرم خواندم به نام "گل خندان" که داستان در دوران قحطی بزرگ سال‌های ۱۲۹۶_۱۲۹۸ خورشیدی روایت می شود. آنگاه با وضعیت دیگری آشنا شدم. جنگ اول جهانی که با وجود اعلام بی طرفی ایران، نیروهای انگلیس و روس از نقاط مختلف وارد کشور شدند، در این میان گروهی از ارکان دولت و مجلس تهران را ترک و طی مراحلی در کرمانشاه حکومتی مستقل تشکیل داده و خود را تحت حمایت متحدین آن روز یعنی آلمان و عثمانی قرار داده بودند. ریاست حکومت کرمانشاه را رضا قلی خان نظام السلطنه مافی به عهده داشت که برادرزاده ی رییس الوزرای پیشین ایران حسینعلی نظام السلطنه ی مافی بود. به این ترتیب نمایش بزرگ از تهران تا بغداد شکل گرفت.

قابل ذکر است؛ کتاب مذکور ۳۲۱ صفحه دارد.