یادداشت – امیدبانوان؛ اشرف حیدری-  سالهاست که با عاشورا مأنوس هستم. شهید حاج قاسم سلیمانی را هم در حد اندیشه خود، خوب می‌شناسم. اما سالهاست که به جمله حاج قاسم که گفت: « ما ملت امام حسینیم» می‌اندیشم و معنی آنرا خوب درک نمی‌کنم. گاهی درک جمله‌ای ساده چنان پیچیده می‌شود که گویی در لفافه‌ای نامرئی پیچانده شده است و جز با گذشت زمان و بلوغ فکر به کُنه آن نمی‌توان رسید. با خود می‌اندیشم که یک ملت مگر چه ویژگی باید داشته باشد که ملت امام حسین شود!

به اعتبار حاج قاسم که مرد میدان‌های عمل بود، این جمله اعتبار بالایی دارد و نمی‌توان به سادگی از کنار آن گذشت. حاج قاسم اهل تعارف و مغالطه نبود. او در ملت ما چه دیده بود که چنین با صلابت ملت را توصیف کرد! این سوال سال‌هاست که ذهن ساده‌ام را خسته کرده ‌است. گاهی در کوچه و خیابان که راه می‌روم با دیدن آدم‌های گوناگونی، از خود می‌پرسم اینها ملت امام حسین هستند؟! با حالتی خوش‌بینانه به خود تسلّی می‌دهم که حرّ هم لحظه آخر خود را به خیمه امام حسین رساند. اما باز هم آرام نمی شوم.

به خود می‌گویم: « شاید واژه ملت را خوب درک نکرده‌ام.» در لغت‌نامه دهخدا نوشته است: « ملت، اجتماعی از مردم که بر اساس یک زبان، تاریخ، قومیت، از یک سرزمین مشترک تشکیل شده است.» همچنین نوشته است: « ملت یک هویت جمعی برای مردم است.» جمله دوم به نظرم به جواب سوالم نزدیک‌تر است. هویت جمعی! از خود می‌پرسم مگر ملت ایران چه هویت جمعی دارند که آن هویت جمعی، آنها را لایق «ملت امام حسین بودن» کرده است؟ پاسخ دادن به این سوال به نظرم از پاسخ سوال قبلی‌ام بسیار دشوارتر است! سالهاست که سوال بی پاسخ خود را همچون کودک دلبند همه جا با خود می‌برم و از پای هر منبری جرعه‌ای به او می‌نوشانم تا عطش بی‌انتهایش را با پاسخی ولو اندک تسکین دهم.

امروز وقتی در کلاس مکاتب ادبی استاد «علیرضا سمیعی» نشسته بودم پاسخم را دریافتم. استاد فرمود: «ما کشوری هستیم که همیشه با ابرقدرت‌ها درگیر هستیم، چون شاهنامه را داریم. ما در شاهنامه فریدون را داریم که او جهان را مدیریت می‌کرد.»  سخنان استاد کودک سرکش و نا آرام ذهن مرا آرام کرد. در واژه واژه کلام استاد بوی پاسخ سؤالی را که مدتها درگیر او بودم یافتم.

ما ملتی هستیم با پیشینه تاریخی و ادبی بزرگ که همیشه در موضع قدرت و عزت بوده‌ایم و نمی‌توانیم شهروند درجه دو هیچ استعمارگری باشیم. به همین دلیل است که ایران هرگز مستعمره هیچ کشوری نبوده است. زمانی که فردوسی بزرگ شاهنامه را سرود به خودش بالید که:

 بسـی رنـج بـردم بـدیـن سـال سـی/  عـجـم  زنـده  کـردم  بـدیـن  پـارسی

و امروز ما وامداران فردوسی کبیر هستیم که با غنای فرهنگی مردم ایران‌زمین راه روشنی پیش چشم ملت ما گذاشت تا در ادامه تاریخ دچار سردرگمی و غفلت نشویم. و اینگونه بود که ملت ایران با بصیرت فرهنگی، تاریخی و تمدنی به این نتیجه رسید که باید در کشتی نجات امام حسین بنشیند. زیرا مکتب امام حسین تنها مکتبی بود که با آرمان بلند ملت ایران و وارثان فرهنگ و ادب پارسی سازگار بود. امروز باور دارم که « ما ملت امام حسینیم».