الهه حسین‌نژاد؛ دختری که رفت و پرسش‌هایی بی‌پاسخ گذاشت+اینفوگرافی
پیدا شدن جسد «الهه حسین‌نژاد»، دختر ۲۴ ساله تهرانی، پس از چند روز بی‌خبری، افکار عمومی را در شوک فرو برد. در حالی که پلیس آگاهی تهران از دستگیری قاتل خبر داده، جامعه با پرسش‌های بی‌پاسخی درباره امنیت زنان مواجه شده است.
یادداشت. امید بانوان؛ چند روزی بود که نام «الهه حسین‌نژاد» به یکی از دغدغه‌های مشترک کاربران فضای مجازی، خانواده‌ها، و نهادهای اجتماعی تبدیل شده بود. دختری ۲۴ ساله، که ناگهان ناپدید شد و رد و نشانی از او باقی نماند؛ مگر نگرانی، اضطراب و چشم‌انتظاری.
اما صبح پانزدهم خرداد، پایان این ماجرا با کشف جسد الهه در حاشیه یکی از مناطق اطراف تهران رقم خورد. پلیس آگاهی تهران اعلام کرده که قاتل شناسایی و بازداشت شده و تحقیقات برای روشن شدن ابعاد دقیق پرونده قتل ادامه دارد.
مرگ الهه، اگرچه پایانی تلخ برای یک جست‌وجوی جمعی بود، اما آغاز پرسش‌هایی است که نباید بی‌پاسخ بماند:
زنان در کدام خیابان، کدام شهر، و با کدام اعتماد می‌توانند بدون ترس زندگی کنند؟ مسئولیت تأمین امنیت دختران بر عهده کیست؟ چه باید کرد تا «الهه»های بعدی تکرار نشوند؟
این حادثه تکان‌دهنده نه‌تنها درد یک خانواده، بلکه اضطراب یک جامعه را بازتاب می‌دهد؛ جامعه‌ای که بارها هشدار داده بود، اما تصمیم‌ها و قوانین به کندی و تأخیر پاسخ داده‌اند.
در همین روزها، لایحه حمایت از زنان در برابر خشونت - که سال‌ها میان نهادهای مختلف دست‌به‌دست شده - بار دیگر در چرخه بازنگری و استرداد قرار گرفته است. این لایحه قرار بود سنگ بنای امنیت باشد، اما هنوز اجرایی نشده و هر روز تأخیر، می‌تواند به معنای قربانی شدن یک «الهه» دیگر باشد.
پرسش اینجاست: چه نهادی، چه مسئولی، برای دخترانی چون الهه پاسخگوست؟ تصمیم‌هایی که امروز پشت درهای بسته گرفته می‌شود، تنها مربوط به زنان امروز نیست؛ آن‌ها سرنوشت دختران فردای این کشور را رقم می‌زنند.
در چنین شرایطی نقش پلیس و نهادهای امنیتی نیز دوچندان می‌شود. رئیس پلیس آگاهی فراجا اخیراً از به‌کارگیری کارآگاهان زن در موارد حساس خبر داده است. این پتانسیل، اگر با دلسوزی و دقت به‌کار گرفته شود، می‌تواند امید تازه‌ای برای رسیدگی تخصصی و انسانی به پرونده‌هایی از جنس «الهه» باشد.
اما تا تصویب و اجرای قانون، تا
اصلاح روندها، تا بازسازی اعتماد اجتماعی، چه باید کرد؟
پاسخ این است: جامعه و خانواده نمی‌توانند منتظر بمانند. باید با آگاهی، آموزش، مشارکت و نظارت، گام‌هایی هرچند کوچک اما مستمر بردارند.
سخن‌نکته: در بسیاری از کشورها،
سامانه‌های ثبت زنان و دختران مفقودشده وجود دارد که در لحظه قابل دسترسی برای
عموم مردم است. کمپین‌های آگاهی‌بخش، آموزش مهارت‌های مراقبتی به دختران، اطلاع‌رسانی
به‌موقع، و مسئولیت‌پذیری اجتماعی، همگی ابزارهایی هستند که خطر خشونت را کاهش می‌دهند.
ما در کجای این مسیر ایستاده‌ایم؟
