آموزش در عرصه عمومی همواره باید با نمونه‌‌های مثبت و کاملاً سرراست همراه باشد. کاری که سینمای ایران در سالیان اخیر – دانسته یا ندانسته – از آن پرهیز کرده است. اگر می‌‌خواهیم فرهنگ کهن مردسالاری و تفوق جنسیتی را نقد کرده و به مردم پیام اخلاقی صحیح بدهیم یکی از دورترین روش‌ها توسل به نمایش خشونت‌های جاری در مردسالاری یا جنسیت سالاری است.

ریچارد شکنر، کارگردان و نظریه‌‌پرداز بزرگ تئاتر امروز جهان، چهار ویژگی برای یک اجرا (پرفورمنس) قائل شده است: شکل‌گیری بر اساس سنت‌ها و آیین‌ها، سرگرم‌‌کنندگی، آموزش و بالاخره خاصیت بهبودبخشی.

 

اگر خشونت خانوادگی وجود دارد، اگر فرزندکشی وجود دارد، اگر تبعیض جنسیتی وجود دارد و اگرهای دیگر... نمایش تمام این اگرها، نه‌‌تنها بهبودبخش و آموزش‌‌دهنده نیست بلکه از فرط تکرار در زندگی روزمره و جهان روی صحنه و پرده، به ابتذال و البته سیاه‌‌نمایی کشیده شده است. «خانه پدری» ما نمونه‌‌های ارزشمند، والا، بزرگوار و بخشنده فراوانی دارد که جای آنها در تئاتر و سینمای ما خالی‌ست. به شرط آنکه از فرط شعار، افراط و گزافه‌‌گویی، از آن‌سوی بام سقوط نکند.