امید بانوان؛ تیلدا حسینی؛ نجمه یاری- متولد 63،کارشناس مدیریت تجاری‌سازی؛ رشته‌ای که چندان ربطی به ورزش ندارد اما از آنجا که علم آموزی و علاقه به ورزش و هنری خاص داشتن نیز منافاتی باهم ندارند، هنر می خواهد علم چیزی را داشته باشی و در رشته ای دیگر سرآمد شوی.

یاری که مجرد است و 20 سال است در رشته‌های رزمی فعالیت می‌کند با کلام طنز خود می گوید: همیشه به شوخی به هنرجویان می‌گویم یا اول ازدواج کنید بعد رزمی‌کار شوید یا اگر رزمی‌کار شدید، دیگر نمی‌توانید به راحتی ازدواج کنید! چون ناخودآگاه به قدری غرق ورزش و باشگاه می‌شوید که گاهی از زندگی شخصی خود غافل می‌شوید.

این بانوی ورزشی البرزی که علاقه وافری به شعر، موسیقی و نویسندگی دارد و کتاب شعری در سال 95 به نام «صهبای عشق» از وی به چاپ رسیده با اذعان براین نکته که خانواده ورشی نداشتم و مثل سایر بچه‌های هم سن و سال خود حمایتی معمولی از خانواده دریافت می‌کردم، اینگونه از آغاز ورزش برایمان می گوید:

ورزش را با کاراته شروع کردم، در رشته‌های دیگر نیز فعالیت داشتم ولی کونگ فو را به صورت حرفه‌ای ادامه دادم و چند سالی است که  به عنوان مربی فعالیت دارم. قهرمانی‌های مختلفی در سطح  استانی و کشوری در کاراته و کونگ فو داشتم. یک دوره نایب رئیس هیئت کونگ فو استان البرز بودم و به لطف اعتماد دوستان از ششم دیماه امسال مجددا در این سمت ابقاء شدم.

نجمه یاری که حال کونگ فو البرز را در حال بهتر شدن می داند امیدوارانه می گوید: خدا را شکر کونگ فو البرز، رکود را پشت سر گذاشته و در حال رشد است. جنب و جوش‌ها بیشتر شده و حتی مربیانی که کمی از کار فاصله گرفته بودند الان در حال فعالیت مجدد هستند. تعداد مربیان بیشتر و دوره‌ها نیز افزایش یافته است. در حالی که سالهای گذشته به دلیل شرایط سیاسی که وجود داشت، مسابقات کمتر برگزار می‌شد یا  به کونگ فو بهای کمتری می‌دادند اما فدراسیون تلاش چشمگیری به خرج داد که جایگاه واقعی کونگ فو را به آن برگرداند.

در رشته کونگ فو به لحاظ تمرکزی که در سالهای گذشته ایجاد شد، موفقیت‌های بی‌نظیری به دست آمد و رزمی‌کاران در سطح استانی و کشوری مقام‌های خوبی به دست آوردند. در این 4 سال گذشته بانوان بسیار موفق عمل کردند و هر سال به تعداد مدال‌آفرینان ما افزوده شد. 

گاهی به شوخی عرض می‌کنم که ما نسل سوخته کونگ فو هستیم چون زمان ما محدودیت‌ها بیشتر و اعزام‌ها کمتر بود. از یکسو به بعضی رشته‌ها مثل کونگ فو به دلیل پیشینیه سیاسی بهای کمتری داده می‌شد. از سوی دیگر عامه مردم بیشتر با تکواندو آشنایی دارند. چون هم دولت بهای بیشتری به آن می‌دهد و هم تبلیغات بیشتری روی تکواندو صورت گرفته است.

این بانوی موفق ورزشی از اقبال بانوان نسبت به ورش‌های رزمی می گوید و ادامه می دهد: گرایش بانوان نسبت به رشته‌های ورزشی بسیار بیشتر از آقایان است و تعداد بانوان ورزشکار نیز طی سالهای اخیر افزایش یافته است. در هیات کونگ فو اعزام بانوان نیز بیشتر اتفاق افتاد. البته سه سال گذشته ما واقعا از آقایان جلوتر بودیم و امسال آقایان کمی با ما برابری کردند. مقام‌آوری ما هم بیشتر شده است. با وجود آنکه جمعیت کونگ فو بانوان نسبت به آقایان به دلیل فرهنگ خاص حاکم بر جامعه و دوری بانوان از ورزش حرفه‎ای به دلیل ازدواج یا مادر شدن کمتر است، ولی مدال‌آفرینی زنان از مردان بیشتر است، چون رقابت در بانوان خیلی تنگاتنگ است و برای رسیدن به هدف مورد نظر تلاش می‌کنند.

نجمه یاری که کار در حوزه نونهالان را سخت می داند از سختیِ کار این گروه در هنگام اعزام ها صحبت می کند و با تأکید براین مطلب که نونهالان حساس‌تر هستند و به مراقبت بیشتری نیاز دارند، می گوید: ممکن است نونهالی موقع رفتن به زمین مسابقات گریه بیفتد و واقعا به مادر خود نیاز داشته باشد؛ لذا یا باید تیم را با مادران اعزام کنیم یا اصلا نونهالان را نبریم. البته درصد نونهالان کم است اما در رده نونهالانی که به صورت انفرادی اعزام شده‌اند موقعیت‌های خوبی داشته‌ایم.

به نظر این بانوی کونگ فو کار البرزی؛ ورزش، مسئولیتهای اجتماعی و مدیریت امور منزل، بُعدی از زندگی هستند و جایگاه خود را دارند. وی معتقد است هر یک از موارد یاد شده قطعه ای از پازل زندگی هستند که به برنامه‌ریزی و مدیریت زمان نیاز دارند تا شخص بتواند از همه این ابعاد لذت ببرد. وی می گوید: من شخصا برنامه‌های کاری و خانوادگی‌ام را طوری تنظیم می‌کنم که خللی به هیچ یک وارد نشود. به نظرم هر زنی باید فرصت کافی برای رسیدن به خود و علاقه مندی‌های خویش را داشته باشد. متاسفانه گاهی خانم‌ها در فاز تنبلی و یکنواختی قرار می‌گیرند و قادر نیستند مدیریت درستی روی برنامه‌های ذهنی و زندگی خویش داشته باشند.

وی در ادامه از تأثیر ورزش در سلامت روحی،ذهنی و روانی بانوان سخن می گوید و اذعان می کند: گاهی اوقات، هنگام ثبت‌نام به بانوانی برخورد می‌کنم که اکثرا خانه‌دار و کم مشغله هستند و بیشتر از سنشان نشان می‌دهند، با انواع بیماری‌ها درگیر هستند، اضافه وزن دارند و شکسته شده‌اند که بیشترین علت این علائم،عدم تحرک و تغذیه ناسالم است.

وی می افزاید: من همیشه به زنان توصیه می‌کنم به خاطر خودشان و سلامت ذهن و جسم‌شان ورزش کنند. متأسفانه اکثر مادران خود را وقف خانواده و کلاس بچه‌ها می‌کنند؛ به‌ویژه آنان که یکی دو بچه دارند کلا دست از همه چیز کشیده‌اند. حتی مربیان هم بی‌انگیزه شده‌اند و بعد از مدتی فعالیت، دیگر به خودشان نمی‌رسند‌ که این امر سبب می‌شود روز به روز هنرجویان رشد کنند و مربیان با افزایش سن و عدم فعالیت از آن استانداردهای مد نظر دور شده‌ و کم کم کنار گذاشته می‌شوند. شاید حودخواهی باشد اما معتقدم انسان اول باید به خودش اهمیت بیشتری دهد.

نجمه یاری با بیانِ کمبودها و زیرساختهای ورزش در حوزه استان و کشور، معترف است بیشتر مشکلات زیرساختی را باید در اشل کشوری جستجو کرد. بهایی که به بانوان می‌دهند، هنوز حالت شعاری دارد و رسیدگی‌ها واقعا کم است. بسیاری از هنرجویان مدال‌ها و حکم‌های مختلفی گرفته‌اند ولی گاهی با نومیدی از من می‌پرسند: من این همه حکم دارم ولی آخرش چی؟ به چه دردم می‌خورد؟! و متاسفانه کسی نیست که به این پرسش آنان پاسخ دهد. این‌ها واقعیت پنهان جامعه است که نمی‌توان در مورد آن علنی صحبت کرد. از نظر جایگاه واقعی به جایی نرسیده‌ایم که بانوان ورزشکار از آن راضی باشند.

یاری با اشاره به مشکلات مالی در مردان ورزشکار می گوید: برخی از قهرمانان ما حتی شغل ندارند. سالها ورزش را به صورت حرفه‌ای ادامه داده‌اند و حال که به سن خدمت می‌رسند با مشکلات خاص خود روبرو هستند. اکثر هنرجویان رشته‌های رزمی نیز از نظر مالی در سطح پایین‌تری به سر می‌برند و از نظر موقعیت شغلی تامین نیستند. اعزام‌های فدراسیونی را خود هیئت تقبل می‌کند ولی در مورد سایر موارد هنرجویان باید مبلغی را بپردازند. اگر دچار آسیب شوند هم بیمه ورزشی یک سوم هزینه‌ها را پوشش می‌دهد.

 در مورد بانوان هم وضعیت به همین منوال است. ما تجلیل از بانوان ورزشکار را سال گذشته از طریق هیئت انجام دادیم. اما هنوز نتوانسته‌ایم از قهرمانان برون مرزی که سال پیش افتخاراتی کسب کردند تجلیل کنیم.

وی در ادامه درخصوص مطالبه از مسئولان، تصریح می کند: ما تبلیغات رسانه‌ای در رشته خودمان نداشته‌ایم و حتی این میزان به یک درصد هم نرسیده است. برای برنامه‌های مختلف از صدا و سیما و خبرنگاران دعوت می‌کنیم ولی در نهایت یا پخش نمی‌شود یا از بانوان یک زمین خالی نشان می‌دهند که واقعا جای تاسف دارد و باعث ناامیدی ورزشکاران می‌شود. در حالی که در طول برگزاری مسابقات همگی حجاب دارند. تبلیغات رسانه‌ای ما ضعیف است که این ورزش را نمی‌شناسند.

باید تسهیلات رفاهی بیشتری برای قهرمانان در نظر بگیرند تا آنها از نظر کار، امرار معاش و تحصیل دغدغه کمتری داشته باشند و  با مدارک باشگاهی خود بتوانند از امتیازات ویژه‌تری برخوردار باشند.

مربیان ما گرچه با عشق و علاقه طی سالیان متمادی کار کرده‌اند اما نه بیمه‌ دارند و نه بازنشستگی به آنان تعلق می‌گیرد که بسیار جای تاسف دارد.

نجمه یاری تأکید دارد: بانوان قشر آسیب‌پذیر جامعه هستند و این را از نزدیک می‌توان حس و لمس کرد به ویژه وقتی با آنان از نزدیک کار می‌کنیم. مخصوصا نسل جدید مشکلات بیشتری دارند به ویژه از نظر روحی. صمیمانه از والدین می‌خواهم که زمان بیشتری را در کنار فرزندانشان باشند به‌ویژه از نظر عاطفی و همکلامی. والدین اکثرا شاغل هستند و  بچه‌ها خانواده را کم می‌بینند و این کمبود را کاملا حس می‌کنند.

به نوجوانان هم تاکید می‌کنم که بزرگترین سرگرمی و ایمنی آنان اول درس و بعد ورزش و تفریحات سالم است. چون این دو مشغله‌ای است که وقتی با عشق و علاقه درگیر آن می‌شوند از بسیاری آسیب‌ها و ناهنجاری‌ها در امان خواهند بود. و ناخود آگاهو ناخود آگاه وارد حاشیه‌های اجتماع نمی‌شوند.

این بانوی افتخارآفرین استان در پایان از بزرگترین آرزو و رویای خود می گوید و معتقد است: به نظرم وقتی به بزرگترین آرزو هم می‌رسیم پیش خود می‌گوییم چه قدر کوچک بود! همیشه دلم می‌خواست مربی باشم بعدا دلم می‌خواست باشگاه داشته باشم و حال که همه اینها را دارم پیش خودم می‌گویم انگار ولع سیری ناپذیری در وجود ما هست که مدام دوست داریم از آنچه هستیم بیشتر رشد کنیم.

تنها دعا یا خواسته من این است که آرامش لحظه‌های کنونی زندگی ام همیشگی باشد. این سلامت و آرامش از همه چیز مهم‌تر است. من خیلی به خانواده وابسته هستم و آرامش و وجود آنان برایم بسار ارزشمند است؛ لذا هر تنش کوچکی که از سمت خانواده حس می‌کنم مرا به شدت به هم می‌ریزد.